Hint İskitler

Hint İskitler, M.Ö. 2. yüzyılın ortalarından MS 4. yüzyıla kadar batı ve kuzey Güney Asya'ya (Soğdiana, Baktriya, Sindh, Keşmir, Pencap, Haryana, Uttar Pradeş, Bihar, Racastan, Gucerat ve Maharaştra) doğru göç etmiş bir grup göçebe Saka ve İskit kökenli İrani halktır.

Tarihçe

Güney Asya'daki ilk Saka kralı, MÖ 1. yüzyılda Gandhara ve İndus Vadisi'nde Saka yönetimi kuran Maues/Moga'dır. Hint-İskitler kuzeybatı Hindistan üzerindeki üstünlüklerini Hint-Grek Krallığı'nı ve diğer yerel krallıkları fethederek genişletmiştir. Halk, Kuşan İmparatorluğu tarafından yenilmiş ve boyun eğdirilmiştir. Buna rağmen Sakalar, Kuzey Satraplıkları ve Batı Satraplıkları'nın oluşturduğu satraplıkları yönetmeye devam etmiştir.

Saka yöneticilerinin gücü, Hint-İskitlerin Satavahana imparatoru Gautamiputra Satakarni tarafından yenilmesinden sonra, 2. yüzyılda azalmaya başladı. Kuzeybatı Hint Yarımadası'ndaki Hint-İskit yönetimi, son Batı Satrapı III. Rudrasimha'nın MS 395'te Gupta imparatoru II. Çandragupta tarafından mağlup edilmesiyle sona erdi.

Hint Yarımadası'nın kuzey bölgelerinin Orta Asya'dan gelmiş İskit kabileleri tarafından istilası, Hint altkıtası tarihinin yanı sıra yakındaki ülkeler için de önemli bir rol oynamıştır.

Flavius Arrianus (Anabasis Alexandri adlı eseri) ve Batlamyus'un da dahil olduğu Antik Roma tarihçileri, Sakaların ('Sakai') göçebe insanlar olduğunu söylemiştir. Bununla birlikte, Italo Ronca, Batlamyus'un VI bölümünü inceleyen çalışmasında, “Sakai ülkesi göçebelere aittir, kasabaları yoktur ama ormanlarda ve mağaralarda yaşarlar” bölümünün sahte ve güvenilmez olduğunu belirtmiştir.